Radicaal

Als betrokken mens/professional worstel ik met het thema radicalisering. Zowel politiek radicaal gedrag als religieus gemotiveerd geweld. Op sommige dagen ontloop ik de actualiteit liever en ontwijk het acht uur journaal. In onze praktijk en daarnaast als vrijwillige buurtbemiddelaar ben ik immers al dagelijks bezig met het ontwarren van conflict. En toch….

Afgelopen vrijdag – nog voor de schietpartij in Orlando die nu het nieuws domineert – besloot ik samen met een vriendin – docent maatschappijleer – last minute toch naar een jongerendebat over radicalisering te gaan. We hadden beiden een drukke werkweek achter de rug, maar het debat was bij ons om de hoek in Amsterdam-Noord, nota bene in een circustent, dus vooruit.

Het debat begon gelijk pittig. Een van de leden van het jongerenpanel stapte op tijdens de vrij provocerende rap van een andere jongere, later bleek omdat hij de teksten niet kon rijmen met de ramadan en zijn geloofsbeleving.

Het vertrek van deze jongen triggerde een gesprek over uitsluiting, en jezelf uitsluiten. Onderzoek heeft uitgewezen dat het grootste gevaar bij radicalisering toenemend isolement is. Of het nu gaat om jongeren met extreem rechtse, extreem linkse of zeer religieus gedachtegoed. Zodra de verbinding met meer gematigde en tegengestelde meningen verdwijnt, worden jongeren steeds vatbaarder voor steeds extremer gedachtegoed en gedrag.[1] Maar aan de andere kant, moet je om te voorkomen dat iemand zich gekwetst wordt en wegloopt, dan provocerende kunstuitingen censureren en/of de vrijheid van meningsuiting in perken? Geen eenvoudige materie.”

De deelnemers aan het debat, ook professionals, gaven aan dat er een flinke relatie is tussen huiselijk geweld en vatbaarheid voor rekrutering/radicalisering. Een tweetal sprekers vertelden daarop indringende verhalen over huiselijk geweld in hun jeugd én jonge familieleden die vertrokken waren als jihadi naar Syrië en Irak en inmiddels gesneuveld waren. Heftig om van zo dichtbij te horen. Toch wat anders dan via Nieuwsuur.

Na afloop van het debat praatten we samen nog wat na. Het was een avond die niet in de koude kleren ging zitten. Want wat kunnen wij doen? Als professional? Als moeder van kinderen op een school hier in de buurt? Wat doe je als buurvrouw als je ziet (of hoort) dat er ‘hardhandig’ wordt opgevoed in je omgeving?

Wij zijn er nog niet uit. Mijn vriendin en ik blijven in elk geval als docent en gastdocent in gesprek gaan met jongeren over discriminatie en uitsluiting. We zetten ons naast ons reguliere werk in voor meer verbinding tussen verschillende bevolkingsgroepen. In de hoop dat het minder makkelijk wordt, zowel voor onszelf als ‘de ander’ om alleen in ons eigen gelijkgestemde groepje te socializen. Wij willen onze ogen niet sluiten voor de kwetsbare positie van jongeren en het risico op radicalisering, onder onze eigen neus, in onze eigen buurt.