Stilte

Een paar maanden geleden was ik een aantal dagen op stilte retraite. Na een drukke periode me even terugtrekken in een bosrijke omgeving bij de Fraters Maristen in Nijmegen. Zo’n afgelegen omgeving vol rust helpt om weer even bij mijn eigen kern te komen. Wie ben ik en wat wil ik betekenen. Als professional maar ook als mens privé.

Stilte is een bijzonder iets. Het ‘niets’ kan heel zwaar en beladen voelen. Stilte kan ook wonderschoon zijn, het moment waarin alles vanzelf op de juiste plek valt.

Tijdens een Mediation-sessie is het, zeker in het begin, hard werken om iedereen een stem te geven en te zorgen dat er zo goed als het kan, luisteren te stimuleren.

Kantelmomenten

De momenten dat het gesprek stokt, een eerste stilte valt, zijn vaak de kantelmomenten. Ineens is er iets geraakt. Deelnemers hebben plots geen standaard defensief antwoord of emotionele respons paraat. Je ziet de radertjes werken en voelt de kwetsbaarheid van het moment.

Die stilte is goud waard. Vaak een eerste begin, het conflict komt in beweging. De ruimte voor een oplossing neemt toe. “Oja, hier gaat het eigenlijk echt over.”  Of “o nee, ook ik heb iets te verliezen. Dit kan zo niet verder.”

Als mediator is het soms spannend om de stilte te laten zijn. Op het juiste moment niet gaan samenvatten of doorvragen maar de stilte de regie geven.

Diepste wensen

In mijn eigen stilte retraite voelde ik van top tot teen hoe graag ik een bruggenbouwer ben en met mensen werk. Op zoek naar de verhalen achter de boosheid en frustratie, en op zoek naar kansen. Gelukkig maar, want dat is wat mediation is. Mensen verbinden met een nieuwe toekomst. Een nieuw verhaal.