Je kunt er vandaag niet omheen. Lange rijen mensen staan te wachten bij het Concertgebouw. De laatste eer betonen aan een man die de stad gedragen heeft de laatste jaren. We nemen afscheid van Eberhard van der Laan.

Mediator
Naast werkpaard, voortreffelijk burgemeester en briljant debater, was Eberhard ook mediator. Afgelopen juni won hij de Mediation Impact Award 2017. Voor mij is dit filmpje van de Folia het meest treffende In Memoriam deze week. Hij spreekt over de Maagdenhuisbezetting en uit zijn woorden proef je de dualiteit in zijn functie. Een man met (minstens) twee petten op: overtuigd zijn van het nut en de noodzaak van de dialoog, en aan de andere kant de pet van handhaver.

Ik heb jaren geleden heel kort met hem mogen samenwerken, in zijn laatste zaak als advocaat. Vlak voordat hij minister werd. Een bezeten, bevlogen, en ontzettend leuke man. Intelligent, geïnteresseerd in wie hij ook tegenkwam, en ook begaan met de wederpartij, een psychisch kwetsbare man met beroerde advocaat. Maar ook een ongelofelijk ongezond mens. Dag en nacht aan het werk, zwaar verslaafd aan zijn sigaret, met een dubbele hernia….. hij ging koste wat kost door.

Vrede-makers
Op het moment dat ik vorige week vrijdag hoorde dat hij er niet meer was, zat ik in de trein. Onderweg naar het Vredespaleis waar ik aan mocht schuiven bij het lustrumcongres van Mediators Beyond Borders. In het middagprogramma keken we de documentaire/film The Peacemaker. Over het ongelofelijke werk dat Padraig O’Malley verzet (heeft) als vredesonderhandelaar in brandhaarden over de hele wereld. En over het desastreuze effect dat zijn missie heeft (gehad) op zijn privé-leven en de relaties met hen die van hem houden.

Deze week stonden mijn gedachten in het teken van deze twee inspirerende mannen die de wereld proberen te veranderen. Die zoveel goeds gebracht hebben, en tegelijk zo slecht voor zichzelf, en vermoedelijk ook voor de mensen direct om hen heen, konden zorgen.

Zucht…

Erfgoed
Voor mij zijn er twee diepere thema’s verbonden aan het leven van deze twee mannen. Het ene: hoe zorgen wij als ‘maatschappij’, collega’s en vrienden dat ‘onze’ gepassioneerde professionals, de bestuurders, de vredestichters, de activisten, naast hun geweldige werk, ook zichzelf en hun naasten voldoende lief hebben?

Het tweede, hoe geef ik vorm aan mijn maatschappelijke verantwoordelijkheid? Wat doe ik voor mijn stad, gemeenschap? Ik ben niet in de rij gaan staan vandaag. Maar in gedachten neem ik Eberhard mee het klaslokaal in. A.s. zondag ga ik met 42 kinderen van 11, 12 jaar, allemaal hier uit Noord debatteren en werken aan conflictvaardigheden. Hoe om te gaan met (on)eerlijk gedrag en boosheid. Op school, op straat en in de stad. In zijn Amsterdam. En dat van hun.

Vaarwel burgemeester. Rust in vrede.