Mediator of speurder?

Als je mij als negenjarige had gevraagd wat ik wilde worden, had je geen moeder, balletdanseres of dolfijnentrainer als antwoord gekregen. Ook niet piloot, brandweervrouw of treinmachinist trouwens. Nee, ik wilde detective worden. Of dat kwam door Enid Blythons’ de vijf of door Miss Marple, geen idee. Maar een speurder zou ik worden.

Carrièrepad

Detective ben ik niet geworden. Maar na een studie rechten, jaren werken als trainer en communicatie expert en vervolgens de specialisatie mediator ben ik 25 jaar later toch redelijk dicht bij mijn oorspronkelijke droombaan uitgekomen. Want bij mediation ben je ook aan het speuren. Zoeken naar de juiste manier om de mensen aan tafel te begeleiden. Wat is er misgegaan? Waar is de sleutel richting een oplossing? Wie is er nodig om dit conflict tot een goed einde te brengen?

Geen goochelaar!

Mediation is geen kunstje. Als mediator heb je geen arsenaal standaard goocheltrucs in je hoge hoed zitten om het publiek te pleasen. Sterker nog: er is geen publiek.

Het is als mediator jouw verantwoordelijkheid om het gesprek aan tafel op gang te brengen en door vragen te stellen de contouren van het conflict te verhelderen. En iedere ruzie, en elk gesprek tussen mensen heeft zijn eigen dynamiek. En vraagt om zijn eigen interventie. Dat maakt het, net als bij het detective werk, nooit saai.

Mondje dicht…

Misschien wel het belangrijkste is weten wanneer je je mond moet houden. Partijen aan tafel de ruimte geven hun stellige standpunten te onderzoeken. Tijd bieden om woorden te geven aan dat wat hen raakt. En zo hopelijk een bijdrage leveren aan een nieuwe werkelijkheid. Afscheid nemen of samen verder. De uitkomst van die speurtocht ontvouwt zich gaandeweg. Speurder of mediator: een bijdrage kunnen leveren aan dat proces maakt maakt het mediatorschap tot mijn droombaan.