Pijn versus loslaten

Kunnen we er niet gewoon over ophouden? Klaar, geweest, afgelopen?

Soms snapt de een niet goed waarom de ander maar niet kan stoppen over dat wat er gebeurd is. Want voor hem of haar is dat verleden tijd. No big deal. Hand schudden, zand erover en weer doorgaan.

Toch blijkt dat zo makkelijk nog niet. Want hoewel de concrete aanleiding soms te onbenullig voor woorden lijkt, is de emotie die dat kleinigheidje opriep vaak de druppel. Het spreekwoordelijke topje van de ijsberg.

Want dat vergeten bloemetje staat symbool voor “zie je wel, ik heb nooit volwaardig meegeteld op de afdeling.” Dat verkeerd gevallen grapje is de zoveelste keer dat je je als vrouw ongemakkelijk voelde tussen je mannelijke collega’s.

Soms is het conflict ook groter dan twee mensen alleen. Ook de organisatie heeft soms iets laten liggen. Of er was al gedoe voordat één van de twee zelfs maar in dienst was.

Zomaar zand erover gaat dan niet. Zelfs al herken je je niet in de hevige consequenties van een schijnbare kleinigheid, de pijn moet op tafel en een plek krijgen.

Hoe harder de ontkenning, hoe hardnekkiger de pijn. Met steeds meer impact op de (werk-)relatie.

In mediation blijkt gelukkig vaak dat een goed gesprek waarin rustig onderzocht kan worden wat er onder het incident verborgen lag, wonderen kan doen.

Wederzijds begrip over zowel incident als de onbedoelde consequenties levert ruimte voor oplossingen en nieuwe afspraken. En dan kan die hand geschud worden en het incident gearchiveerd worden. Klaar en voorbij.

Zit jij/u vast in een dergelijke situatie? Wij staan u graag bij. Neem vrijblijvend contact met ons op