Het is vandaag 4 mei. Een dag van herinneren en bezinnen.

Herrie

Ook een dag waarop het steeds gaat over herrie. Herrie maken uit protest voor dat wat en wie er ook herdacht wordt. En dat wat er blijkbaar volgens sommigen te weinig in het zicht mag en dus protest verdient. Ons koloniale verleden heeft de afgelopen jaren vele nieuwe wonden geslagen. En oude wonden heropend. Hoe gaan we met elkaar om in tijden waarin we geen grote lokale levensbedreigende crisis te overwinnen hebben. En toch het land steeds in vuur en vlam staat?

Zwijgen

Waar conflict is, daar worden mensen geraakt. In een prachtig stuk over een doodgezwegen verzetsheld in Zeeland “Waarom Maria Zweeg” uit de Volkskrant deze week bleef bij mij de zin hangen “want niet weet, deert wél”. Zoals onzekerheid knaagt, zo suddert ook dat wat er niet mag zijn, ontkend en verdoezeld wordt, venijnig onderhuids door…  Het gevoel hebben dat jouw mening, jouw pijn, jouw offer niet meetelt is grenzeloos giftig voor je welzijn en relaties met ‘de ander’.

Dat zie je in het klein en in het groot in ons land. In de politiek en op straat.

Stil zijn

Conflicten creëren chaos en herrie in je kop. Door de stilte op te zoeken krijg je ruimte voor onderzoek. Wat zijn je werkelijke behoeften? Kun je jezelf horen? Dat geeft rust en ruimte. Als jij helder hebt wat jij wilt en nodig hebt, en durft te vragen naar wat de ander wil horen, wordt een oplossing vinden stukken eenvoudiger.

Ik kies er voor om stil te zijn vanavond. En ook buiten 4 mei regelmatig de stilte op te zoeken. Gewoon even een rondje lopen in het W.H. Vliegenbos, om de hoek bij ons kantoor. Even bezinnen. Wat doet er toe, waar heb ik oog voor. En wat laat ik los?

Mijn oproep van vandaag: gun elkaar ruimte om te rouwen. Om alles en ieder die er toe doet.