Een woeste publieke discussie deze week, naar aanleiding van een documentaire over een euthanasie in de Levenseindekliniek. Ik beken gelijk: ik heb niet durven kijken. Het idee om het leven uit een vreemde weg te zien glijden is me te heftig.

Gelijk erna buitelden de oordelen over twitter en al snel volgden de opiniestukken en de discussie onder experts bij de Wereld Draait Door. Vooral de euthanasie van de dement wordende mevrouw Goudriaan was ongehoord volgens velen. De arts was een moordenaar. De echtgenoot wilde gewoon van de last van een langzaam aftakelende echtgenote af… “Dit was een executie” werd zelfs gezegd.

Ik las de commentaren en had ook bijna mijn oordeel klaar. Zelfs zonder de beelden te hebben gezien.

En toen stond dit stuk in de Volkskrant. Van haar huisarts.

Oja…

Achter elk verhaal zit een groter verhaal. Wat is het makkelijk om een snel oordeel te vellen. En een mening te volgen. Maar zo simpel is het vaak niet. Datzelfde verhaal kent vaak meer lagen dan alleen dat oppervlakkige stukje dat we voorbij zien komen in het nieuws. De huisarts van mevrouw Goudriaan laat in zijn stuk in de Volkskrant een veel completer en genuanceerder beeld ontstaan over de keuze van deze vrouw en de lange weg er naar toe.

Ik ben blij dat deze huisarts de moeite nam om het verhaal achter dit euthanasie verzoek te delen. Zodat de achtergebleven echtgenoot en de arts, maar vooral ook de overledene zelf met meer respect en zorgvuldigheid bejegend worden na de stormachtige opiniestukken van afgelopen week.

Bij een moeilijk verhaal doorvragen, je mening uitstellen en open staan voor een andere invalshoek: makkelijker gezegd dan gedaan!