We zitten alweer in week vier van Social Distancing. Het is raar om te merken hoe ook mijn gevoel over deze periode heen en weer slingert. Tussen dankbaarheid,  voor gezond zijn, sinds vorig jaar een huis mét tuin te hebben, kinderen die het naar omstandigheden goed doen, en onzekerheid, soms zelfs angst. Over ons inkomen, wat er komen gaat, en, sinds gisteren ook over geliefden. Zonder er teveel over uit te willen wijden, is er nu reëele zorg over een naast familielid dat in – werkend in een zorginstelling – mogelijk besmet is. En uiteraard gewoon geheel ingepakt doorwerkt zo lang het kan, want collega’s zijn al ziek en voor de cliënten moet gewoon gezorgd worden. Dat bericht kwam binnen…

Des te harder heb ook ik behoefte aan mooie dingen, zoals troostrijke en opbeurende muziek. Mijn collega’s Roderic en Eline gingen vorige week al voor.

Mijn favorieten:

– Erbarme Dich van Bach. De versie die violiste Lisa Batiashvili speelde inclusief speech, enkele weken na de MH17 ramp op het slotconcert van het Grachtenfestival raakt me keer op keer. Haar woorden “There is something unique en divine in all of us, and we should remember it in dark times” zijn raak en troostend.

– “Ubi Caritas”, een gezongen gebed uit Taizé, een op (wereld-)vrede gestoelde geloofsgemeenschap in Frankrijk waar ontmoetingen worden georganiseerd tussen jongeren van over de hele wereld, ongeacht (geloofs-)achtergrond.

– Van heel andere orde, maar beeldschoon over de behoefte aan verbinding in een relatie: Pink en Nate Ruess “Just Give me a reason”

– Misschien ook omdat Liesbeth net overleden is, maar ook lang daarvoor was ik al fan van dit nummer uit 2005: Alderliefste, Ramses Shaffy en Liesbeth List: “Vivre / Laat me“, eigenlijk geen troostrijk nummer, maar door de liefdevolle samenwerking van deze twee artiesten en de band toch een nummer dat ik heel graag luister.

– Passend bij deze week vlak voor Pasen, is deze versie van “Wie heeft de zon / Ik leef mijn leven” van Jeangu Macrooy, Tommie Christiaan en Brainpower. Het nummer uit de Passion van 2018 schuurt, doet een beetje pijn en is indringend mooi. Ik was bij tijdens de opnames in Amsterdam Zuid-Oost en ook toen kwam het nummer vol binnen.

– Magisch, dapper en zo vol van hoop (naast de fenomenale muziek): Het West Eastern Divan Orchestra met het legendarische concert in Rammalah in 2005 o.l.v. Daniel Barenboim. Dat deze jonge Israëli en Palestijnse musici op die plek samen muziek konden maken, met alles wat daar voor nodig was, is zo’n krachtig, bijna wonderbaarlijk feit. Ik hoop vurig dat het eens ‘normaal’ wordt dat in die twee landen zonder problemen samen muziek gespeeld kan worden.

Voor iedereen in deze buitengewoon bijzondere en tegelijkertijd verdrietige tijden, toch een mooi pasen en fijn ontluikend voorjaar gewenst.